Στη συνέχεια εισέβαλλε ο όρος του EQ, της συναισθηματικής νοημοσύνης που έτεινε να πάρει τον ρόλο του δείκτη νοημοσύνης. Πολύς λόγος λοιπόν, και αρκετές παράμετροι έχουν μπει στο παιχνίδι της επιτυχίας.
Νέα ερευνητική ομάδα όμως, με δυναμικό μάλιστα μέλος και τον νομπελίστα James Heckman, μελέτησαν μια διεθνή βάση δεδομένων που σχετιζόταν με οικονομική επιτυχία και ακαδημαϊκή εξέλιξη και κατέληξαν ότι το IQ δεν ήταν ο πρωτεύων παράγοντας επίτευξης και στα δύο.
Οι καλύτεροι συσχετισμοί ως προς το ζητούμενο της επιτυχίας επετεύχθησαν όταν έλαβαν υπόψη και διάφορα τεστ προσωπικότητας, στα οποία αναφέρονταν στοιχεία όπως η σωματική διάπλαση του ατόμου, η προσωπική θέση του καθενός για την ικανοποίησή του ως προς τη ζωή, το μηνιαίο εισόδημα, οι βλέψεις του για το μέλλον κλπ., όπως δείχνει το γράφημα παρακάτω.
Η έρευνα κατέστησε σαφές πως το IQ ή αυτό που αποκαλούμε εξυπνάδα, δεν αρκεί από μόνο του, εάν δεν συνοδεύεται από κοινωνικές και άλλες δεξιότητες. Εάν το άτομο δεν έχει τα φόντα μιας κανονικής κοινωνικής και λειτουργικής ένταξης, το IQ από μόνο του μάλλον προβλήματα θα φέρει παρά επιτυχία. Συνεπώς, η προσωπικότητα του ατόμου είναι αυτή που συνδυαστικά οδηγεί τα πράγματα σε επιτυχημένα επίπεδα.
Οι συγγραφείς της έρευνας καταλήγουν ότι αυτά τα ευρήματα είναι μια αρκετά ελπιδοφόρα είδηση για δύο λόγους: α) οι δεξιότητες του ατόμου και η προσωπικότητά του στο σύνολό της είναι περισσότερο εύπλαστα και σε μεγαλύτερες ηλικίες από το IQ (που ή το έχεις ή απλώς όχι), β) όσον αφορά στους νεότερους, υπάρχουν projects και δράσεις που ενισχύουν την προσωπικότητα παρά το IQ, οπότε έχουν και οι νέοι με χαμηλότερο δείκτη ευφυΐας την ευκαιρία στην επιτυχία.