H εν λόγω έρευνα πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Οι φοιτητές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, όπου η μία αποτελούνται από άτομα που προκλήθηκαν να νιώσουν θυμό, ενώ η δεύτερη από άτομα που ένιωθαν λύπη. Οι δύο ξεχωριστές ομάδες είχαν η καθεμία από 16 λεπτά χρόνο, προκειμένου να αυτοσχεδιάσουν και να επινοήσουν δημιουργικές λύσεις.
Θυμός VS λύπη, λοιπόν! Και μάντεψε ποιος κέρδισε:
Ο θυμός φυσικά!
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Matthijs Bass, υπεύθυνο της συγκεκριμένης μελέτης, οι εθελοντές της «θυμωμένης» ομάδας ήταν πολύ πιο αποδοτικοί στην αδόμητη σκέψη.
Τα ακριβή του λόγια μάλιστα ήταν τα εξής: «Ας πούμε ότι πρέπει να σκεφτείς πιθανούς τρόπους χρήσης ενός τούβλου. Κάποιος με συστηματική σκέψη θα προτείνει δέκα διαφορετικά είδη κατασκευών, ωστόσο για να εφεύρεις μια νέα χρήση (π.χ όπλο), χρειάζεται μια λιγότερο δομημένη προσέγγιση.»
Και συνεχίζει, αναφέροντας πως: «Ο θυμός ουσιαστικά προετοιμάζει το σώμα ώστε να κινητοποιήσει ορισμένους πόρους. Σου λέει ότι η κατάσταση όπου βρίσκεσαι είναι κακή και σου δίνει ώθηση για να βγεις από αυτήν.»
Τέλος, σύμφωνα με τον κοινωνικό ψυχολόγο, Joseph Forgas, αποτελεί ένδειξη ψυχικής υγείας για έναν άνθρωπο το να είναι ψυχολογικά «πεσμένος» ή κατσούφης.
Ο ίδιος μάλιστα ανέφερε στο BBC χαρακτηριστικά ότι: «Αρνητικές σκέψεις υποδηλώνουν πως βρισκόμαστε σε μια νέα κατάσταση, όπου αναζητούμε πιο προσεκτική και λεπτομερή σκέψη. Από την άλλη, η θετική σκέψη έχει αποδειχθεί ότι είναι η αιτία πολλών αρνητικών συνηθειών, όπως το ποτό και η υπερκατανάλωση φαγητού.
Ίσως τελικά όλη αυτή η μεμψιμοιρία που χαρακτηρίζει τους φοιτητές να μην είναι απαραίτητα κακή. Μπορεί να στοιχίζει υπομονή και νεύρα στον περίγυρό τους, αλλά χαρίζει χρονάκια στους ίδιους».